niedziela, 17 marca 2013

Rozdział 4.

  Nie wiedziałam, o co chodziło starszej Pani, jednak potrafiłam to zignorować. Teraz, myśli nie dręczyły mnie tak, jak przedtem. Przelatywały przeze mnie, jak moje ciało przez wszystkie rzeczy, ale to nie oznaczało, że od razu zapominałam. Po prostu, bardzo mało o tym myślałam.
Wiedziałam, że pozostało mi coś z człowieka, bo normalnie "żyję", jednak jestem niewidzialna i nie czuję podstawowych potrzeb ludzkich.
Mijało kilka dni, bardzo wolno i bez zmian. Kamila co jakiś czas podlatywała porozmawiać, toteż rozmowa najczęściej, kończyła się tematami wiary. Ciągle, gdy ją widywałam modliła się. Nie wiedziałam, co jej się stało. Franciszka i Huberta dawno nie widziałam i zwątpiłam czy kiedykolwiek jeszcze ich zobaczę. Wczoraj, przejechał tędy samochód. To w sumie, byłoby na tyle z nowinek z mojego świata.
Było bardzo gorąco. Słońce świeciło mocno. Jak zwykle, chodziłam po okolicy bez celu. Gdy nagle, spostrzegłam jakiegoś małego chłopca, przechadzającego się po ścieżce za moim domem. Rzadko kiedy, kogoś tu widziałam, więc postanowiłam do niego podejść. Po dłuższym przyjrzeniu się, spostrzegłam, że chłopiec to duch. Jego blade ciało było lekko prześwitujące. Miał czarne, roztrzepane włosy, brudną od trawy, zieloną bluzkę i czarne spodnie. Na stopach miał zniszczone sandały.
- Co tu robisz? - spytałam się.
- To samo co Ty. - odpowiedział mi chłodnym tonem, parsknął i poszedł dalej.
Nie chciało mi się już dłużej z nim rozmawiać, ale ciekawość była silniejsza.
- Jak zginąłeś? - pytałam dalej, udając, że nie przejęłam się jego nastawieniem do rozmowy.
- Nie chciałabyś wiedzieć. - odparł wrogo,  nadal nie patrząc mi w twarz.
- Chciałabym. - powiedziałam. - W sumie, to dlaczego miałabym nie chcieć? Dlaczego jesteś taki opyrskliwy? - pytałam.
- Bo tak. - rzucił, po czym zniknął za drzewami.
- Żadnych normalnych dusz. - zamruczałam pod nosem. - Może Kamila go zna? - wpadło mi szybko na myśl.
- Kamila! - krzyknęłam z całej siły. - Muszę z Tobą porozmawiać.
Wołałam ją długo, jednak jej nie było. Nie widziałam jej już chyba ze trzy dni. Zniknęła.
- Co się z nią stało? - pomyślałam.
Wiedziałam, że gdy tylko zawołam to przybędzie i nie czułam się taka samotna w tym świecie, jednak teraz.. Nic, żadnej duszy.
Znów minęło kilka dni bez żadnych nowin, bez żadnego znaku, że ktoś jeszcze gdzieś tu jest. Chciałam czegoś nowego. Postanowiłam pójść gdzieś bardzo daleko stąd. Któregoś wieczora właśnie, gdy już miałam się gdzieś wybierać, zauważyłam Huberta. Tak, tego mężczyznę o niebieskich oczach i blond czuprynie. Cieszyłam się jak dziecko, że ktoś do mnie wrócił. Znów miał na sobie te pomazane farbą spodnie, ale przynajmniej zmienił koszulkę, która teraz była fioletowa z białymi wzorami. Był trochę roztrzepany. Chodził po ulicy, aż w końcu kucnął przy jednej z większych plam krwi. Wyraźnie się zamyślił. Wołałam go, ale nic. Podeszłam do niego, ukucnęłam w miarę możliwości i zaczęłam mu krzyczeć do ucha: "CZEŚĆ, ZNÓW TU JESTEŚ". Jednak, mimo moich starań, chyba nic nie usłyszał, bo jego mina, ani trochę się nie zmieniła. Potem zaś, moje rozczerowanie zniknęło jak dym, a na jego miejsce pojawiła się nadzieja.
- Wiem, że mi się nie przesłyszało. - mówił bardzo spokojnie, aż zwątpiłam, czy to naprawdę ten Hubert, który wcześniej wydawał się bardzo bojaźliwym człowiekiem. - Jest tu duch. - odparł, równie spokojnie.
Ta kwestia, wzbudziła we mnie uśmiech.
- Nareszcie. - powiedziałam do siebie, lecz w miarę głośno, by w razie czego i Hubert mógł usłyszeć. - Mam na imię Estera. - odparłam, po czym złapałam Huberta za prawe ramię, ale nie zauważyłam żeby coś poczuł, ani usłyszał. Jego mina się nie zmieniała.
- Nie wiem, jak duchy to robią, ale czasem w horrorach widziałem, że ujawniają się ludziom tak, by Ci mogli je zobaczyć. - tłumaczył bardzo spokojnym tonem, ciągle siedząc nad plamami krwi i się nim przyglądając.
- Nie potrafię tak. - odparłam, czego też prawdopodobnie nie usłyszał, choć bardzo się starałam.
Po dłuższej chwili, skontaktowania się z Hubertem, ten wsiadł do samochodu i chciał juz odjechać. Nie mogłam mu pozwolić, chciałam, by zostać. Gdy już usiadł za kierownicę, zaczęłam krzyczeć, piszczeć, wołać.. Na początku, nic nie usłyszał. Nagle, gdy właśnie skręcał, wykrzyczałam z całej siły jego imię.
- Nie! - krzyknęłam.
Hubert uderzył w słup. Samochód nagle stanął. Głowa mężczyzny leżała na kierownicy w bezruchu.
- To moja wina. - krzyczałam do siebie. - Po co, go rozpraszałam?! - zarzucałam sobie winę.
Przód samochodu był wnieciony przez stojącą latarnię. Chodziłam w tą i spowrotem nie mogąc nic zrobić. Po długiej chwili, Hubert ocknął się. Wybrał szybko jakiś numer w telefonie, po czym odruchowo wyjął sobie kawałek szkła z ręki.Trochę podjękiwał. Cieszyłam się bardzo, że mężczyzna żyje i nic poważnego mu nie jest. Hubert, rozpoczął z kimś rozmawiać przez telefon, słyszałam tylko jego słowa:
- Przyjedź, ten zakręt. Weź ze sobą pomoc. - mówił cicho, ostatkami sił.
Od razu zgadłam, że drugim rozmówcą jest Franciszek. Dało się przewidzieć, po słowie "ten".
Przed wieczorem był już Franciszek z jakimś kolegą. Do tego czas, Hubert zdołał o własnych siłach wyjść z samochodu. Krążył wokół niego, co chwilę, kucając na ulicy załamany.
- Stary! - zawołał Franciszek do Huberta. - Co Ty zrobiłeś?! - podszedł do srebrnego auta, przytrzymując czoło ręką.
- Może byś tak na mnie nie krzyczał?! - poprosił. - Mogłem zginąć! - krzyknął mu prosto w oczy.
Czarnowłosy, wysoki i dość umięśniony mężczyzna przyglądał się uważnie sytuacji i samochodowi.
- Arek postara się coś z tym zrobić, a Ty chłopie nigdy więcej tu nie przyjeżdżaj, to miejsce źle na nas wpływa. - odrzekł Franciszek i w tym momencie straciłam do niego wszelką sympatię.
- Byliście tu już? - spytał Arek.
- Tak..tak.. - powiedział, spoglądając na moje ciało nakryte prześcieradłem na polu.
- Na co tak patrzysz? - pytał Arek, spoglądając już wtedy w tą samą stronę. - Co tam jest, to białe? - pytał dalej, wskazując palcem na prześcieradło.
- To.. nie, nie.. nie wiem. - jąkał się Franciszek.
- Kręcisz coś. - odrzekł czarnowłosy mężczyzna, po czym podszedł do prześcieradła. - Co tak cuchnie?! - zatkał nos, odsuwając się szybkim krokiem, spoglądając raz na Franka, a raz na Huberta.
- Ej, ej grzeczniej, w końcu to ja. - powiedziałam, ale ani słychu, ani widu, by ktoś mnie usłyszał. W sumie, zbytnio mi na tym nie zależało.
- Czy to.. - spojrzał Arek na mężczyzn z niedowierzaniem. - Tam wystają czyjeś buty! - krzyknął z przerażeniem. - Wy wiedzieliście? Zabiliście kogoś?! - pytał oburzony.
- Nie, nie! - krzyczał Hubert. - My nie, ktoś inny! - bronił się.
- My pomogliśmy, odsunęliśmy ciało z drogi. - oznajmił Arka kolega.
- LUDZIE! - krzyknął z całej siły. - Moja córka cierpi, potrzebuje nerki.. Ludzie potrzebują narządów, jej rodzina potrzebuje wiadomości o niej! Takie narządy można przeszczepiać! A.. a Wy kładziecie tak po prostu trupa na polu, by sobie poleżał?! - krzyczał oburzony.
- NIE POZWALAM RUSZAĆ MOJEGO CIAŁA! - krzyknęłam, gdyż nie miałam rodziny, nikt nie potrzebował wiadomości o mnie i nie chciałam, by je gdzieś ruszali. Mogę oddać narządy, ale co jeśli po przeszczepach nie będę już duchem?! Kiedy już nikim nie będę? Wiem, to głupie myślenie, ale co jeśli?! Zdarzają się dziwne rzeczy, tak jak to, że jestem duchem.. Skąd mogę wiedzieć?! ... Jeszcze do tego, gdy wyraziłam zgodę na oddanie narządów, ale myślałam wtedy o moim sąsiedzie, ale on ich nie potrzebował! Nie wiem, nie wiem.. JEDZCIE JUŻ! - nawet nie zorientowałam się, że wysilam się, a i tak nikt mnie nie słyszy.

Wiem, że taki nieciekawy i trochę dziwny rozdział, ale za każdym teraz myślę, że będzie coraz ciekawiej.. :) Dziękuję, że jesteście  - stali czytelnicy. :) Informuję też, że 16-ego pisałam wojewódzki konkurs ortograficzny i chyba z tego co kojarzę, to mam 4 błędy, aż w samym dyktancie, a nie wiem jeszcze co z częścią z zasadami ortograficznymi. Starałam się jak mogłam, było sporo ludzi. Marzy mi się chociaż 3 miejsce, ale nie wiem czy na nie zasługuję.. Trzymajcie kciuki! :* Pozdrawiam Was. Dziękuję za wszystko. Mam nadzieję, że z kolejnymi rozdziałami Was na zawiodę.

7 komentarzy:

  1. ooo no bardzo fajny rozdział ;) Trochę taki smutnawy jestem ciekawa co będzie dalej ;)

    U mnie również nn http://just-us-and-this-sick-world.blogspot.com/2013/03/rozdzia-dwunasty.html

    OdpowiedzUsuń
  2. To trochę dziwne, że tak potraktowali jej ciało i ciekawe co się stało z Kamilą i kim był ten chłopak. A rozdział jak zwykle świetny :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Jak zwykle fajny rozdział :D
    Jestem ciekawa co będzie działo się dalej ^^

    http://honey-if-you-stay-ill-be-forgiven.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  4. Ciekawy rozdział. Czekam na nexta.

    OdpowiedzUsuń
  5. FAJNE,FAJNE ;3
    http://hello-person.blogspot.com/ <---- zapraszam:*

    OdpowiedzUsuń
  6. Śliczniee! :*
    Już ci to mówiłam, ale powiem jeszcze raz...
    KOCHAM TWOJE OPOWIADANIE! Masz wielki talent! :*
    Czekam na ciąg dalszy :D
    http://justloveme4ever.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń